Ik heb mijn leidinggevende functie bij de gemeente verruild voor een praktische baan als coördinator van het Koffiehuis, want ik had na het thuiswerken in coronatijd zin in iets totaal nieuws. Ik ken Roel al heel lang en hij heeft me gevraagd om te komen. Hij heeft, samen met anderen, het Koffiehuis gered toen de gemeentelijke subsidie stopte. Het leek me mooi, concreet werk, midden tussen de mensen, die ik een stem kan geven als hen dat zelf niet lukt. Ik had geen idee hoe het zou zijn. Er gebeurt hier elke dag wel iets wat je niet had kunnen verzinnen. Dat maakt het leuk. In het begin moest ik erg mijn draai vinden, maar Roel was heerlijk nuchter en relativerend en dat hielp enorm. Ik weet nu: ik kan die jongens niet redden, ik ben ook geen hulpverlener. Maar wat ik wel kan doen, is wat menselijke waardigheid bieden. Even zitten met een kop koffie en eten van echte borden en met echt bestek. Anderen zeggen: jee, messen, zou je dat nou wel doen? Maar het gaat prima. Vroeger was deze plek meer een hangplek voor daklozen, dat hebben we veranderd in de schaftkeet voor de veegploegen die het nu is. Koffie, werken, lunch. En wat er verder nog komt aanwaaien geven we ook wel een plekje. Het is de missie van mij en Roel om het hier zodanig te professionaliseren dat het over een paar jaar makkelijk overdraagbaar is. Dat is best ingewikkeld, maar we zijn wendbaar, dat is onze kracht.
