Als filmmaker een tijd meelopen binnen het Koffiehuis was een hartverwarmende ervaring. Maar dat wil niet zeggen dat het niet rauw was want dat was het ook. De behoefte van dakloze mensen om ergens bij te horen is veel groter dan ik had kunnen bedenken. Ik dacht ook dat ze eenzamer waren.
Toen ik via-via werd benaderd om een film te maken, aarzelde ik geen moment. Filmen is altijd al mijn hobby. Ik ben nu met pensioen maar mijn leven heeft jarenlang gedraaid rond een ernstig zieke partner. Pas nu heb ik weer ruimte voor dit soort dingen. Het past ook mooi bij mijn studie culturele antropologie die ik op latere leeftijd heb afgerond.
Ik zei wel meteen dat ik, om goed te kunnen filmen, echt ook wilde meelopen met de veegploeg, dus ik ging zelf ook op pad met vuilniszak en grijper. Het is leuk om zo door je eigen stad te lopen. Heel veel mensen kijken dwars door je heen maar er zijn ook mensen die juist hun duim omhoog steken. De daklozen kennen de stad heel goed, zag ik. Zij horen bij de buurt en de buurt kent hen. Zeker de mensen van de winkels en de cafés die heel blij zijn met hun werk. Ook in het Koffiehuis zag ik dat de daklozen zich echt thuis voelen. Uiteindelijk had ik uren film die zijn gemonteerd tot een documentaire van 25 minuten. Maar ik kom hier niet echt weg, geloof ik. Ik heb nu ook al twee keer gekookt…