Ik ben opgegroeid in de bergen van Anatolië, zonder elektriciteit, zelfs geen wc. En met angst, constante angst. Op mijn zestiende vluchtten we naar Nederland. Ik wilde altijd politieagent worden, maar in plaats daarvan moest ik al heel jong werken in de kleermakerszaak van mijn vader. Toen ik nog maar net twintig was ben ik getrouwd, maar mijn vrouw werd depressief. Toen is er ook bij mij iets misgegaan in mijn hoofd. Er was ook altijd gedoe met papieren, ik snapte het allemaal niet, de angst van vroeger kwam weer boven. Ik kon het niet meer aan en toen ben ik op straat beland. Deze plek kende ik wel, maar had nooit verwacht er zelf te belanden. Maar ja, het leven… Sinds 2019 heb ik weer meer structuur. Ik ben hier elke dag. Ik leid nu zelfs een van de veegploegen. Met tien man houden we onze buurt schoon. Bij het Koffiehuis helpen ze me ook met mijn papieren, dat is heel ingewikkeld, en het duurt al heel lang. Ik begrijp het zelf niet meer, dus gelukkig is er nu hulp. En kan ik intussen wat verdienen. Na het vegen ga ik elke middag naar een warenhuis in de buurt en houd daar de wc’s schoon. Dat werk is niet zwaar, al stinkt het soms behoorlijk. Maar de mensen zijn blij, want de wc’s zijn keurig. En ik heb geen andere keus, ik wil echt de criminaliteit niet in. Dus wat moet ik? Illegaal ben ik. Statenloos ben ik. Dakloos ben ik.
