Op een dag liep ik gewoon weg. Ik was vanuit de VS in Nederland gekomen voor een vrouw, dat ging mis. En het is een beetje als met het weer: je ziet de wolken niet en dan ineens is er een storm. Ik ging naar het Centraal Station. Eigenlijk wilde ik terug naar de VS, maar ik zag niks meer helder. Maar wat ik wel zag: heel veel Syrische vluchtelingen in de opvang waar ik belandde. Ik begon meteen te helpen: douches schoonmaken, de was doen. Nadat ik dat een tijdje had gedaan, belandde ik bij het Koffiehuis. Daar waren ze net bezig met het professionaliseren van de veegploegen en ik had zoiets van: oké, ik doe het wel. Later kwamen de groenprojecten op ons pad en dat leerde ik ook, we werken samen met echte tuinmannen. Dat zorgen voor de planten is net als zorgen voor je eigen lichaam en geest. Eerst zie je niks, maar als je af en toe dingen weghaalt en het goed onderhoudt, komt er ineens van alles tevoorschijn. Het Koffiehuis kan echt een lifeline zijn als je door een proces gaat. Wanneer de mensen me zo bezig zien, zijn ze vaak verrast dat ik een dakloze ben. Ze zien iemand aan het werk om de straat mooier te maken en moeten even het plaatje in hun hoofd bijstellen. Dat bevalt me, wij teamleiders van het Koffiehuis doen goed buurtwerk. We staan aan de frontlinie. Uiteindelijk is het hele leven een groot toneelstuk waarin iedereen een vrij willekeurige rol speelt.
