Ze noemen me een astronaut, met mijn peukenstofzuiger als een soort ruimtepak op mijn rug. Ik ga er soms speciaal een beetje in slow motion bij lopen. Ik heb een moeilijke tijd achter de rug. Al veertig jaar in Nederland waarvan zeventien jaar op straat. Een tijdje woonde ik in een caravan bij de havens, samen met een groep krakers en kunstenaars. Dat was leuk, maar we moesten er weg. Op een gegeven moment had ik geen kleren meer, niks. Ik stond hier voor de winkel op straat keihard te schelden. Maar dat is alweer een tijd geleden, het is hier nu echt anders. Ik vind de sfeer hier heel apart, zo blij en zo prachtig. De mensen die hier komen zijn rustig en gehoorzaam, we eten van echte borden. En Roel en Loes zijn hele lieve mensen, die hebben onder andere een slaapplek voor me geregeld. Ik had op een gegeven moment ook een telefoon, maar toen kwam de wereld ineens zo hard binnen, ook vanuit Algerije waar ik geboren ben. Het was te veel, ik kon het niet aan. Laat mij maar met mijn peukenstofzuiger de straat op gaan. Dat is geen apparaat, nee, het is mijn baby. De bloembakken, de straten, ik zuig overal peuken op en de mensen zijn echt blij en dankbaar. Vroeger had ik altijd zo’n bewondering voor mensen die naar de maan gingen. Nu denk ik: laten we eerst onze vervuilde aarde maar eens opknappen. Dat is mijn missie. En dan naar de maan.
