-
RACHIDA – BEDRIJVEN KOMEN MET HET HELE TEAM
Warm. Dat is het woord dat in me opkomt bij het Koffiehuis. Als bemiddelaar bij de Vrijwilligers Centrale Amsterdam zie ik natuurlijk heel veel mooie projecten, en het Koffiehuis is ook echt een van de verborgen schatten van de stad. Je fietst er zo voorbij maar het is van onschatbare waarde. Juist in die dure…
-
MARTIN – DE DAKLOZEN HOREN ECHT BIJ DE BUURT
Als filmmaker een tijd meelopen binnen het Koffiehuis was een hartverwarmende ervaring. Maar dat wil niet zeggen dat het niet rauw was want dat was het ook. De behoefte van dakloze mensen om ergens bij te horen is veel groter dan ik had kunnen bedenken. Ik dacht ook dat ze eenzamer waren. Toen ik via-via…
-
MEREL – KOKEN VOOR TWINTIG MENSEN
Ik werkte in de horeca en tijdens corona had ik niks te doen. Toen zei iemand: ‘Ga koken bij het Koffiehuis.’ En dat doe ik nu nog steeds, ook al heb ik inmiddels een fulltime baan. Maar elke zaterdag sta ik hier in alle vroegte in de keuken. Ik zet koffie voor alle daklozen die…
-
RONALD – MENSEN ZIJN VAAK VERRAST DAT IK EEN DAKLOZE BEN
Op een dag liep ik gewoon weg. Ik was vanuit de VS in Nederland gekomen voor een vrouw, dat ging mis. En het is een beetje als met het weer: je ziet de wolken niet en dan ineens is er een storm. Ik ging naar het Centraal Station. Eigenlijk wilde ik terug naar de VS,…
-
ERIK – IK PROBEER ALTIJD VRIENDELIJK TE ZIJN
Ik word op een of andere manier vaak onder de voet gelopen. Ik kom uit Slowakije. Daar had ik een zwarte vriendin maar ik werd heel bang van het racisme. De relatie hield geen stand en ik reisde van baan naar baan en zelfs van land naar land. Amsterdam was al die tijd mijn droom…
-
OLAF – HET KOFFIEHUIS HEEFT MIJN LEVEN GERED
Ik ben botenbouwer. Vanuit Duitsland kwam ik hierheen om jachten te bouwen. Dat bedrijf ging failliet, ongeveer in dezelfde tijd dat mijn moeder doodging. Ik ben toen voor mezelf begonnen, maar daar ging het mis. Ik ben bestolen, raakte mijn papieren kwijt. Op een gegeven moment dronk ik de hele dag door bier, vanaf het…
-
BURHAN – ZE HELPEN ME MET MIJN PAPIEREN
Ik ben opgegroeid in de bergen van Anatolië, zonder elektriciteit, zelfs geen wc. En met angst, constante angst. Op mijn zestiende vluchtten we naar Nederland. Ik wilde altijd politieagent worden, maar in plaats daarvan moest ik al heel jong werken in de kleermakerszaak van mijn vader. Toen ik nog maar net twintig was ben ik…
-
LOES – WAT MENSELIJKE WAARDIGHEID BIEDEN
Ik heb mijn leidinggevende functie bij de gemeente verruild voor een praktische baan als coördinator van het Koffiehuis, want ik had na het thuiswerken in coronatijd zin in iets totaal nieuws. Ik ken Roel al heel lang en hij heeft me gevraagd om te komen. Hij heeft, samen met anderen, het Koffiehuis gered toen de…
-
HENNY – IK ZIE IN DE WINKEL ZOVEEL BLIJE MENSEN
Ik werk nu bijna een jaar elke dinsdag als vrijwilliger in de kledingwinkel. De grachtengordel zit om de hoek, dat merk je aan de chique kleren die soms worden gebracht. Er komt hier van alles: jonge meiden die duurzaamheid belangrijk vinden en daarom kiezen voor vintage, mensen met een kleine portemonnee, heel veel vaste klanten.…
-
MURAT – ONZE VERVUILDE AARDE OPKNAPPEN
Ze noemen me een astronaut, met mijn peukenstofzuiger als een soort ruimtepak op mijn rug. Ik ga er soms speciaal een beetje in slow motion bij lopen. Ik heb een moeilijke tijd achter de rug. Al veertig jaar in Nederland waarvan zeventien jaar op straat. Een tijdje woonde ik in een caravan bij de havens,…
-
MARCEL – AL TIEN JAAR ELKE DAG EEN TAS BROOD
Elke grote stad heeft daklozen. Dat word je natuurlijk niet zomaar, er horen vaak de meest schrijnende verhalen bij. Ik zit al 41 jaar met de kaaswinkel schuin tegenover het Koffiehuis. Daklozen zijn er altijd al geweest, vroeger was er ook veel drugsoverlast. Maar dat is nu niet meer, gelukkig. Als 15-jarige begon ik met…
